Biz Çocuktuk ...

 




Büyüdük, bir an önce büyümek isterken...

Büyüdük ve pişman olduk koskocaman...

Artık her aldatıcı şey, pis yüzünü de gösterir oldu, biz bilmiyorduk bunu. Biz güçlü olmak için büyümek istedik, süt de çok içtik. Ama kimse ağır yük altında ezilenlerin güçlüler olduğunu anlatmamıştı. Ne olacaksın büyüyünce dediler, doktor dedik. Bilmiyorduk acı çekenler çalarmış kapını. Ama hiç düşünmemiştik insan olacağım demeyi. Büyüyünce insan olamama ihtimalini düşünmemiştik ve yaşamayı hayal etmiştik. Bilmiyorduk kalplerin öldüğünü ve insan görünen sırtlanların da olduğunu. Çocuktuk ve öyle baktık dünyaya. El salladık uçaklara sanki bize korna çalarlarmış gibi. Seksek çizdik yere tuğla parçalarıyla ve yorulduk akşama kadar bisiklet sürmekten. Sonra eve geldik ve annemizi sıcak yemekleri çoktan hazırlamış bulduk.

Bilmiyorduk aç kalmamak için çabalamak ne demek. Sonra içtik sütümüzü, büyümek için. Artık yatma vakti gelmişti, girdik yorganın altına. Ve bizim gece yatmadan ettiğimiz dualarımız vardı. Her şeyi sıralardık bıkmadan. Ondan sonra dalardık uykuya. Kötü bir rüya görsek o kadar ödümüz patlardı ki, bilmiyorduk. Bilmiyorduk büyüyünce kötü rüyaların uyanıkken görüldüğünü. Ve büyüyünce uykuya kaçıldığını. Çünkü temizdik ve günah değmemişti kalplerimize. Kalp aynamız berraktı ve ondan bakıyorduk dünyaya. Bizim duamız kabul olurmuş diye bizden dua isterdi büyükler. Çok severdi Rabbimiz bizi bilirdik. Ve hep ondan isterdik. Kimse bilmezdi ama O bilirdi, içimizden O’nunla konuştuğumuz gündüzlerimiz vardı. Biz çocuktuk, ama anlardık insanın iyisini. Ve ağlardık… Ağlardık bağıra bağıra, kimselerden çekinmeden. Gülünce de yapmacık değil büyük gülerdik. Küçükler büyük gülerdi değil mi?

Sonra ne oldu, anlayamadık. Büyüdük, ağlayamadık. Fark ettik insanların çirkin yüzünü. Dertlenir olduk. Kalp nasıl ağrırmış öğrendik bir bir. Masumiyet mi? Yavaş yavaş gitti… Uyurken bile gözükmez oldu yüzümüzde. Günah değdi kalp aynamıza, oradan bakarken dünyaya, siyahı kör etti gözümüzü.

Nasıl oldu ama oldu. Fark etmiyor muyuz, kendimizde ve çevremizde? Biz küçükken hiç böyle değildik. Bencilleşti nesil ve yaşamayı hayatta kalma mücadelesi diye öğrettiler bize. Menfaatsiz sevmek annemize münhasır kaldı. Şu gençlik vaktinde neler gördük  ve büyükler siz daha ne yaşadınız ki dediler.

Sonra günahlar arttı aynamızda. Silmekten kaçtık. Ve işte o zaman unuttuk çocuk olmayı. İmtihan başladı. İmtihanda olduğumuzu unuttuk. Hayatımız vazgeçilmez gelen günahlarla doldu. Gece etmeden uyumadığımız dualarımızı da unuttuk. Ve biz bıraktık Rabbimiz’le dertleşmeyi. O’nu da unuttuk. Ve O’nun bizi unutmadığını da unuttuk. Kaybettik bir bir saatleri ve çocukluk gibi terk edecek yavaş yavaş gençlik de bizi. Ölümü en kötü şey sanar olduk. Dünyayı ahiretten güzel mi bulduk? Mutluluk aramaya başladık ve iptal-i hissi mutluluk sandık. Boşluğa düştü ruhumuz. Çünkü biz ne için burada olduğumuzu da unuttuk.

Sonra gerçeklerle yüzleştik ve hakikati gördük . Tartmayı öğrendik yanlışı doğruyu öğrendik Şükrettik Sabır ettik halen'de Sabır diyoruz .. Allah büyüktür bizim için bir Planı vardır elbet ..

Mutlu Bir Yaşam İçin İzlenilecek En Güzel Yol ...

Şükür , Sabır , Dua