Hep Aynı Hüzün

Yıkık dökük, yolları dar ve dikenli kalplerimiz
Sevgisiz sevgilerimiz
Kızgın mutluluklarımız
Aslında hepimiz
Fuzuli şekilde dertliyiz
Aydınlık sokakların
Karanlık bekçisiyiz
Tebessümler eksik
Her gün yeni manâ kaybımız
Suskunuz
Olmamalıydık
Çağlayan denizlere dalmalıydık.
Heyecan tazelerdik belki
Gözümüz yaşarır
Yürek hakikate vurgun olabilirdi.
Hissederdik
Ne sevilir
Nasıl sevilir kavrayabilirdik.
Kayıp giden ellerimiz
Tutmayı öğrenir
Ayaklarımıza istikamet çizerdik
İstikamet üzere de dua ederdik
“Ey Rabbim ayaklarımı kaydırma”
Muhabbet aşılardık her adım başına
Not düşerdik ruhumuza
Gülümsemelerden, sadakalardan
Ya da en azından papatyalardan.
Sevda haykırırdık geleceğe
Dava belletirdik mahkemelere
Sırtımızdaki umutlarımızla
Işık olurduk sevgiye.